Δημήτρης Δημαλέξης - Το όραμα παραμένει ζωντανό
Η 7η Σεπτεμβρίου του 1999 ήταν μια σκληρή μέρα για όλους τους Έλληνες. Όμως οι Χιμαριώτες είχαν ένα παραπάνω λόγο να αισθάνονται θλιμμένοι. Εκείνο το μεσημέρι είχε αφήσει την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο των Μελισσίων ο εξηντατετράχρονος τέως πρόεδρος της «Ένωσης των Χειμαρριωτών», Δημήτρης Δημαλέξης.
Ο Δημήτρης Δημαλέξης είχε κατορθώσει να φύγει από την ιδιαίτερη πατρίδα του τη Χιμάρα, μαζί με άλλους τρεις συντοπίτες και φίλους του όταν το καθεστώς Χότζα δεν είχε καταφέρει ακόμα να εδραιωθεί. Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και με χίλια βάσανα κατάφερε να σπουδάσει και να γίνει δάσκαλος. Πίσω, στη Χιμάρα, η οικογένειά του πλήρωνε ακριβά την προσήλωση της στην ιδέα της Ελευθερίας.
Ο Δημήτρης Δημαλέξης ήταν άνθρωπος δραστήριος και βαθιά πολιτικοποιημένος. Η δεκαετία του πενήντα τον βρήκε στο μετερίζι του Κυπριακού αγώνα. Συμμετείχε με την υπόλοιπη νεολαία στις διαδηλώσεις υπέρ της Αυτοδιάθεσης – Ένωσης.
Όμως στο νου του είχε πάντα το πρόβλημα της Ηπείρου. Αργότερα συμμετείχε σε μια προσπάθεια ξεπεράσματος του τέλματος η οποία προσέκρουσε στην τότε πολιτική της χώρας.
Ο Δημήτρης Δημαλέξης παρόλο το μεγάλο του πόνο δεν έμεινε μακρυά από τα κοινά. Μένοντας πιστός στην δημοκρατική παράδοση της Χιμάρας αναδείχθηκε σε συνδικαλιστικό στέλεχος της διδασκαλικής ομοσπονδίας. Στο χώρο του λειτουργήματός του αλλά και στα συνδικαλιστικά του καθήκοντα υπήρξε άψογος. Για όσους τον θυμούνται θα τους μένει αξέχαστο το μειλίχιο ύφος του και η απαράμιλλη υπομονή του.
Μετά το 1990 τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Ύστερα από δεκαετίες ξαναείδε συγγενείς, φίλους και συγχωριανούς. Τότε ανέλαβε το γιγάντιο έργο της επανασυσπείρωσης όλων των Χιμαριωτών και έμπνευσης οράματος. Κατάφερε μέσα από ένα κύκλο προσωπικών γνωριμιών να αναδείξει την ιδιαιτερότητα των προβλημάτων της Χιμάρας. Είχε επαφές με πολιτικά πρόσωπα (Τσουδερού, Αλαβάνος, Παπαγιαννάκης, Χαραλαμπίδης, Πάγκαλος κ.ά.), περιοδικά (Ελλοπία, Άρδην), πολιτικές οργανώσεις κ.λ.π.
Το θέμα της Χιμάρας παρουσιάστηκε στους ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς διαύλους, στις εφημερίδες, μέχρι και στην ευρωβουλή. Κατάφερε να οργανώσει απογραφή όλων των Χιμαριωτών που βρίσκονταν στη Ελλάδα. Προσπάθησε να ιδρύσει μια αναπτυξιακή εταιρία λαϊκής βάσης με σκοπό να πραγματοποιηθούν έργα υποδομής και να βοηθηθούν Χιμαριώτες που θα γύριζαν στον τόπο τους. Θεωρούσε πως κάποια στιγμή τα Τίρανα θα επέτρεπαν την επαναλειτουργία των ελληνικών σχολείων στη Χιμάρα. Για αυτό το σκοπό είχε συγκεντρώσει ένα σεβαστό ποσό.
Εν τω μεταξύ οι δραστηριότητές του άρχισαν να ενοχλούν τους βόρειους γείτονες. Έτσι, κατά την διάρκεια μια επίσκεψής του στην γενέθλια γη, τον συνέλαβαν και τον απέλασαν μαζί με τον κύριο Δημογιάννη, πρόεδρο της «Ένωσης Χειμαρριωτών Πελοποννήσου και νήσων». Δεν έπρεπε να βρίσκεται κοντά στον τόπο και τους ανθρώπους του.
Δυστυχώς όμως η προσπάθεια επίλυσης του ιδιαίτερου προβλήματος της Χιμάρας με πολιτικά μέσα δέχθηκε ισχυρό πλήγμα όταν δόθηκε υπέρμετρη σημασία σε μέτριους ελλαδίτες φανφαρόνους και Μεσσίες. Ο Δ. Δημαλέξης ένοιωθε απογοητευμένος γιατί η προσπάθειά του δεν έβρισκε την απαιτούμενη ανταπόκριση και σιγά - σιγά αποσύρθηκε από την Ένωση Χειμαρριωτών.
Όλοι όσοι είχαμε την καλή τύχη να τον γνωρίσουμε θα τον θυμόμαστε για το ήθος, την γενναιοφροσύνη, τον πατριωτισμό, την πίστη του στις δημοκρατικές παραδόσεις του τόπου, αλλά κυρίως την ανιδιοτέλεια.
Δυστυχώς, έφυγε με το μεγάλο παράπονο. Η Χιμάρα, η ιστορική αυτή γωνιά του ελληνισμού εξακολουθεί να βρίσκεται μακριά από τον εθνικό κορμό. Το ποθούμενο του πατρο – Κοσμά και γενεών επί γενεών Ηπειρωτών περιμένει την εκπλήρωσή του!
Καλή αντάμωση δάσκαλε.
του Κ. Δημητρόπουλου